«Երանի՝ ով չի տեսնի, բայց կհավատա»
Մութն իր խորհրդավոր
շղարշն է փռում աշխարհի վրա։ Մթի շնորհիվ են վառվում աստղերը՝ միտքդ ու հոգիդ թռիչքի
կանչելով։
Ես այդ մութն եմ։
Ես այդ մութն եմ։
Արշալույսը իր ջերմությամբ
շոյում է տուն ու դաշտ, փարվում ծառերին, կենդանացնում աշխարհը։
Ես այդ ջերմությունն եմ։
Օդը, օդն ինչպե՞ս
է իրենով անում ամեն ծակուծուկ։ Ու ծավալվում, ծավալվում է՝ իրենով լցնելով անդունդը։
Ես օդն եմ՝ թոքերիդ մեջ ու աննկատ։
Ես օդն եմ՝ թոքերիդ մեջ ու աննկատ։
Չլինի մութը՝ ամեն
թռիչք անկման կվերածվի։ Անկենդան-սառը կլինի աշխարհն առանց արշալույսի ջերմության։
Իսկ օդը, որ չլինի օդը, անդունդը կմնա դատարկ՝ ահռելիորեն դատարկ։
Կուզե՞ս՝ չլինեմ։
Նկարը՝ «Սարկավագ» բլոգից
No comments:
Post a Comment